Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

*. Θ.Β. Θανάσης Βέγγος.-


ΠΟΛΛΕΣ ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΑΧΕΙΑ ΑΝΑΡΡΩΣΗ ΣΤΟΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΑΣ ΘΑΝΑΣΗ


Ο Θανάσης μεράκλωσε.

















Ο Θανάσης Βέγγος γεννήθηκε στο Νέο Φάληρο το 1927. Κατάγεται από τα Θολάρια της Αιγιάλης από την πλευρά της μητέρας του Ευδοκίας, του γένους Ιωάννη Σμυρνή. Η γιαγιά του η Μαρουλιώ ήταν πρακτική μαία στα Θολάρια της Αμοργού (Τα στοιχεία καταγωγής προέρχονται από την έκδοση «Επιφανείς Αμοργίνοι» 1983 του Συνδέσμου Αμοργίνων). Ηταν το μοναχοπαίδι του κυρ Βασίλη και της κυρα-Ευδοκίας που κατάφεραν να δώσουν στον Θανάση μόνο τις εγκύκλιες σπουδές. Ο πατέρας Βέγγος, υπάλληλος στο εργοστάσιο της Ηλεκτρικής Εταιρίας στο Φάληρο, αγωνίστηκε επί Κατοχής για να το σώσει από την ανατίναξη που σχεδίαζαν οι Γερμανοί ­ οι μαρτυρίες λένε πως το εργοστάσιο σώθηκε χάρη στις προσπάθειες αυτού ακριβώς του ανθρώπου, ο οποίος στη συνέχεια απολύθηκε από τη δουλειά του εξαιτίας των αριστερών φρονημάτων του. Αλλά και ο Θανάσης αντιμετώπισε την εκδικητικότητα του κράτους: βρέθηκε στη Μακρόνησο, το κολαστήριο και τόπο μαρτυρίου για χιλιάδες αριστερούς φαντάρους αλλά και πολίτες.
Εκεί, στον κατ' ευφημισμόν «νέο Παρθενώνα», ο νεαρός Θανάσης βίωσε τον εξευτελισμό, έμαθε να υπομένει, υιοθέτησε την αξιοπρέπεια ως στάση ζωής και ταυτόχρονα γνώρισε τη συντροφική αλληλεγγύη. Εκεί επίσης συνδέθηκε φιλικά με τον Νίκο Κούνδουρο, τον άνθρωπο που θα άλλαζε την πορεία της ζωής του.
Ηταν το 1953 όταν τον κάλεσε ο Κούνδουρος να παίξει στη «Μαγική πόληι», την πρώτη ταινία της καριέρας του: υποδύεται τον πωλητή λεμονιών στη λαχαναγορά, μέλος μιας παρέας νεαρών βιοπαλαιστών. Ο ήρωας λέγεται Θανάσης ; ο Βέγγος παίζει τον εαυτό του ;, όνομα που θα τον ακολουθεί στη συνέχεια σε πολλές άλλες ταινίες και θα μπαίνει αργότερα και στους τίτλους των ταινιών του («Ο Θανάσης, η Ιουλιέτα και τα λουκάνικα», «Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση;», «Θανάση, πάρε τ' όπλο σου», «Δικτάτωρ καλεί Θανάση», «Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας» κτλ.), όταν βέβαια δεν μπαίνει το επώνυμό του («Είναι ένας τρελός τρελός Βέγγος», «Δόκτωρ Ζι-Βέγγος», «Ενας Βέγγος για όλες τις δουλειές»).
Στον «Δράκο», τη δεύτερη ταινία του Κούνδουρου, ο Βέγγος υποδύεται τον μπάρμαν σε ένα κέντρο διασκέδασης, ο οποίος είναι συγχρόνως και μπράβος του αρχηγού μιας συμμορίας απατεώνων. Εκεί θα φάει τις τρεις πρώτες θεαματικές φάπες, που θα ανοίξουν τους ασκούς της σφαλιάρας η οποία καταδιώκει τον Θανάση Βέγγο σε ολόκληρη την κινηματογραφική σταδιοδρομία του. Ετσι ο εκφραστικός ηθοποιός με τη φαλάκρα, το συμπαθητικό πρόσωπο, την αβέβαιη έκφραση, μπήκε δυναμικά στον χώρο του κινηματογράφου, χωρίς να έχει προϋπηρεσία στο θέατρο. Ηταν ένας ερασιτέχνης που για να επιβιώσει έκανε ένα σωρό δουλειές ­ κυρίως του φροντιστή σε ταινίες ­, δουλειές κοπιαστικές, επίπονες και γλίσχρα αμειβόμενες. Στη συνέχεια πήρε την άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος, γράφτηκε στο σωματείο, έπαιξε στο θέατρο και πήρε σημαντικότερους ρόλους. Μολονότι συμμετείχε σε αρκετές ενδιαφέρουσες και ονομαστές ταινίες («Το κορίτσι με τα μαύρα» του Μιχάλη Κακογιάννη, «Ο Μιμίκος και η Μαίρη» του Γρηγόρη Γρηγορίου, «Ο Ηλίας του 16ου» του Αλέκου Σακελλάριου, «Μανταλένα» του Ντίνου Δημόπουλου, «Ποτέ την Κυριακή» του Ζυλ Ντασσέν, «Ψηλά τα χέρια, Χίτλερ» του Ροβήρου Μανθούλη, «Ησυχες μέρες του Αυγούστου» του Παντελή Βούλγαρη, «Το βλέμμα του Οδυσσέα» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, «Το αίνιγμα» του Γιάννη Σολδάτου), ως κινηματογραφικός τύπος καθιερώθηκε από άλλες κωμικές παραγωγές όπου ενσάρκωνε τον μέσο Ελληνα: τον φουκαρά, τον γκαφατζή, τον αγαθό, τον περιδεή, τον αγχωμένο, τον κυνηγημένο, αλλά και τον καπάτσο.
Αυτό το παιδί για όλες τις δουλειές διαμόρφωσε έναν μοναδικό λαϊκό κινηματογραφικό ήρωα, ολοκληρωμένο και αναγνωρίσιμο, με σταθερά χαρακτηριστικά। Ο Βέγγος, δημιούργημα της ανάγκης για ρεαλιστική απεικόνιση του σύγχρονου Αθηναίου, στο πλαίσιο της φαρσοκωμωδίας, κινηματογραφικού είδους που συγκινούσε πλατιά στρώματα του ελληνικού λαού, ερμήνευσε τον άνεργο, τον πολυτεχνίτη και ερημοσπίτη, τον τίμιο και εργατικό, τον αμήχανο και πολυμήχανο, που κάνει κάθε είδους δουλειά για να επιβιώσει. Σε αυτή την προσπάθειά του μετατρέπεται σε μια αεικίνητη φιγούρα, έναν κλόουν, έναν έλληνα Σαρλό, ή καλύτερα στον Καραγκιόζη αυτοπροσώπως. Ωστόσο η φαρσοκωμωδία δεν είναι ρεαλιστική, ξεφεύγει από τα όρια της πραγματικότητας, και ο Βέγγος βρίσκει την ευκαιρία να εισέλθει σε αυτήν ως υπερρεαλιστικό στοιχείο, να παλέψει με την πείνα και την ανασφάλεια, να φέρει τον κόσμο πάνω κάτω. Για να το επιτύχει αυτό στην εντέλεια έπρεπε να περάσει στη σκηνοθεσία, μα και στην παραγωγή των ταινιών του (κάτι που τον οδήγησε σε οικονομική καταστροφή), ώστε να ενσαρκώσει το όραμά του, το όραμα της απόλυτης ελευθερίας, να υπερβεί τις συμβάσεις, «να χτίσει τη δική του Οκτάνα», σύμφωνα με τον Σολδάτο.
>Η δημοτικότητά του παραμένει σταθερή κι οδηγεί στην αποθέωσή του από τον κόσμο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης "Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση;" αποσπά τα βραβεία κριτικών και κοινού। Άλλη σημαντική ταινία αυτής της περιόδου είναι "Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας Η θεματολογία των ταινιών του μετατοπίζεται προς την κοινωνική κριτική, ενώ το 1983 σταματά για λίγα χρόνια να κάνει κινηματογράφο। Τη δεκαετία του '80 ασχολείται με το γύρισμα έξι βιντεοταινιών και της τηλεοπτικής σειράς Βεγγαλικά που, μετά από προσπάθειες πολλών ετών, προβλήθηκε τελικά στην τηλεόραση το 1988. Το 1990 εμφανίστηκε στη σειρά του ΑΝΤ1 "Αστυνόμος Θανάσης Παπαθανάσης Η επιστροφή του στον κινηματογράφο γίνεται με την ταινία Ήσυχες μέρες του Αυγούστου. Η ερμηνεία του έχει πια διαφοροποιηθεί, είναι χαμηλών τόνων αλλά μεγάλης εκφραστικότητας, με κορυφαία στιγμή το ρόλο του στην ταινία ΄΄Όλα είναι δρόμος΄΄ του 1998. Την περίοδο αυτή εμφανίστηκε επίσης στην Επίδαυρο, το 1997 στο ρόλο του Δικαιόπολι στους ΄΄Αχαρνής΄΄ και το 2001 στην ''Ειρήνη'' (κωμωδία) του Αριστοφάνη με μεγάλη επιτυχία. Το 2002 σχεδόν πενήντα χρόνια μετά την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση, ο Θανάσης Βέγγος κράτησε έναν από τους βασικούς ρόλους στην τηλεοπτική σειρά "Περί ανέμων και υδάτων''


Την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 84 ετών, άφησε στις 7.15 το πρωί της Τρίτης (03-05-2011) ο αγαπημένος ηθοποιός, ο "καλός μας άνθρωπος", Θανάσης Βέγγος.


Πηγές ΒΗΜΑ, 03/12/2000
http://www.veggos.gr/
http://el.wikipedia.org/



*. Η ιστορία της καραμέλας




Η ιστορία της καραμέλας χρονολογείται κατά την περίοδο της εμφάνισης του πρώτου ανθρώπου. Η ιδέα της καραμέλας ξεκίνησε από τον άνθρωπο των σπηλαίων ο οποίος έτρωγε μέλι. Η πρώτη καραμέλα χρησιμοποιήθηκε από τους Αρχαίους Αιγυπτίους για λατρευτικούς σκοπούς. Κατά τους αρχαίους χρόνους, οι Αιγύπτιοι,οι Άραβες και οι Κινέζοι ετοίμαζαν ζαχαρώδη από φρούτα και ξηρούς καρπούς τα οποία καραμελοποιούσαν με μέλι. Τα δύο παλαιότερα είδη καραμέλας είναι η γλυκόριζα και το τζίντζερ.

Οι ιστορικές ρίζες της γλυκόριζας βρίσκονται στα πρώτα χρόνια εμφάνισης του ανθρώπου. Συγκεκριμένα, γλυκόριζα έτρωγαν πολλοί Φαραώ και Προφήτες. Η γλυκόριζα προέρχεται από ένα φυτό που ονομάζεται “Glycyrrhiza” που στα Ελληνικά σημαίνει «γλυκιά ρίζα».
Η πιο αγαπημένη γεύση καραμέλας είναι η μέντα. Οι ιστορικές ρίζεςτης μέντας, όπως και αυτές της γλυκόριζας, βρίσκονται στα πρώτα χρόνια εμφάνισης του ανθρώπου. Οι αρχαίοι Έλληνες τοποθετούσαν φύλλα μέντας γύρω από τους νεκρούς για να καλύψουν την μυρωδιά και να υπενθυμίσουν στον Άδη τι έκανε. Επίσης, πίστευαν ότι σταματούσετον λόξυγγα. Άλλοι πολιτισμοί χρησιμοποιούσαν την μέντα για άλλουςλόγους όπως για μαγειρική και ιατρική θεραπεία.
Οι βρασμένες καραμέλες άρχισαν να καταναλώνονται τον δέκατο έβδομο αιώνα στην Αγγλία και στις αμερικανικές αποικίες. Οι σπιτικές σκληρές καραμέλες, ιδίως με γεύση δυόσμου και λεμονιού, έγιναν δημοφιλείς κατά τον δέκατο ένατο αιώνα. Μέχρι τα μέσα του 1800, πάνω από 380 αμερικανικά εργοστάσια παρήγαν καραμέλες οι οποίες πωλούντανσε γυάλινα δοχεία από καταστήματα γενικών ειδών
πηγή.http://www.cadbury.gr/cadbury/products/History+Of+caramel.htm .

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

*. Μελισσοκομία - από την Αρχαιότητα έως και Σήμερα.-


Μελισσοκομία είναι ένας κόσμος, ένας γοητευτικός και ανεξάντλητος κόσμος, με πολύ μεγάλη ιστορία στη διαχρονική πορεία του, από τα βάθη των αιώνων.

ΜΕΛΙΣΣΑ – ΜΕΛΙ – ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
Μέλι είναι το βασικό προϊόν της Μελισσοκομίας
Πολύ λίγα βασικά προϊόντα, στη διατροφή του ανθρώπου, όπως το μέλι, απολαμβάνουν μιας τόσο καθολικής, παγκόσμιας θα λέγαμε, δημοτικότητας, άρρηκτα συνδεδεμένης με τις ιδιαιτερότητες και παραδόσεις κάθε περιοχής. Σήμερα, που όλο και περισσότερο γνωρίζουμε τη θρεπτική αξία του προϊόντος αυτού, η κατανάλωσή του αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο.

Μέλι είναι ένα προϊόν, ένα καθ’ όλα φυσικό προϊόν, που οι μέλισσες παράγουν, ξεκινώντας από την επεξεργασία του νέκταρος των λουλουδιών, ή εκκριμάτων άλλων μερών των φυτών, και μετατρέπουν σε ένα συμπύκνωμα ενέργειας και ζωής.


Το Φυσικό Μέλι
Δεν έχουμε όμως το δικαίωμα να ισχυριζόμαστε ότι σήμερα μόνο εμείς, χάριν των μέσων που διαθέτουμε ανακαλύψαμε τις τόσο ευεργετικές ιδιότητές του για τον ανθρώπινο οργανισμό. Ήδη από την αρχαιότητα και κυρίως οι πρόγονοί μας γνώριζαν παρά πολύ καλά τη μεγάλη θρεπτική αξία του και του απέδιδαν μάλιστα ιδιότητες θεϊκές, θρησκευτικής ευλάβειας.

Πάσι Θεοίς Μέλι ΑΜΦΟΡΕΥΣ 1
(Προσφέρεται σε όλους τους θεούς μέλι: ένας αμφορέας)
Το κείμενο αυτό, με το οποίο δηλώνεται θρησκευτική προσφορά, ενός ειδικού προϊόντος, προέρχεται από την πρώτη πινακίδα, την ΠΙΝΑΚΙΔΑ ΤΗΣ ΚΝΩΣΟΥ, γραμμένη στο συλλαβικό αλφάβητο της Γραμμικής Β΄ τον 14ο αιώνα π.Χ. Αποκρυπτογραφήθηκε η γραμμική Β και μετεφράσθηκε η πινακίδα από τον Βρετανό αρχιτέκτονα Μιχαήλ Βέντρ (Michael Ventris) το 1952.

Ας δούμε όμως ποια ήταν και ποια είναι η μελισσοκομική κατάσταση στη χώρα μας.

Η αρχή της ελληνικής μελισσοκομίας χάνεται στο απώτερο παρελθόν της μυθικής εποχής. Το αρχαιότερο πρόσωπο το οποίο εμφανίζεται εις το χώρο της μελισσοκομίας είναι ο Αρισταίος. Ο Αρισταίος, μία από τις πλέον αινιγματικές μορφές της αρχαίας ελληνικής λαϊκής θρησκείας, υπήρξε η κυριότερη μορφή του μυθολογικού κύκλου της Κέας.

Καρπός της ένωσης του Απόλλωνα με την νύμφη Κυρήνη, είδε το φως στην Αφρική, στα παλάτια της Λιβύης. Μόλις γεννήθηκε ο Αρισταίος, ο Ερμής τον παρέδωσε στην Γαία και στις Ώρες για να τον αναθρέψουν. Κι ήταν αυτές που έσταζαν στα χείλη του βρέφους, νέκταρ και αμβροσία κάνοντάς τον αθάνατο. Όταν μεγάλωσε ο Αρισταίος οι Μούσες τον δίδαξαν την μαντική και την ιατρική. Από τις Νύμφες διδάχθηκε την καλλιέργεια του αμπελιού, της ελιάς, αλλά και τη μελισσοκομία, τέχνη που θα τον χαρακτηρίζει στο εξής περισσότερο από κάθε άλλη.

Πρώτος σταθμός του Αρισταίου θεωρείται η Κέα όπου δίδαξε τους κατοίκους του νησιού και τη μελισσοκομία. Έτσι ο Αρισταίος υπήρξε για τους ανθρώπους και μάλιστα για τους νησιώτες κατοίκους της Κέας, ο πρώτος ευρετής μιας σειράς από χρήσιμες τέχνες κυριότερη από τις οποίες ήταν η εκτροφή των μελισσών. Ο Αρισταίος και η μέλισσα θα γίνουν τα βασικά σύμβολα του νησιού και θα απεικονισθούν στα νομίσματα της Τουλίδας, της Καρθαίας και της Κορησίας.

Υπήρξε όμως συστηματική μελισσοκομία κατά τους μυθικούς εκείνους χρόνους; Περί αυτού δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, αφού ο περί του Αρισταίου μύθος το μαρτυρεί. Περισσότερες όμως αποδείξεις βρίσκουμε όσο προχωρούμε προς τους ιστορικούς χρόνους.

Στην Οδύσσεια (Κ-519) αναφέρεται το «Μελίκρατον» κράμα μέλιτος και γάλακτος το οποίον έπιναν ως εκλεκτό ποτό. Εις την Οδύσσεια επίσης (Υ-168) ότι οι ορφανές κόρες του Πίνδαρου ετρέφοντο από την Θεά Αφροδίτη με τυρί-μέλι και οίνον. Με την ίδια τροφή η μάγισσα Κίρκη εσαγήνευσε τους συντρόφους του Οδυσσέα (Κ-213).

Ο Ησίοδος αναφέρει τους «Σίμβλους», όνομα που έδιδαν στις κυψέλες της εποχής εκείνης. Τι είδος ήταν οι «Σίμβλοι» δεν είναι γνωστό. Πάντως ήταν κυψέλες κατασκευασμένες από ανθρώπους για την εκτροφή των μελισσών.

Επίσης εις την Κρήτη κατά τις ανασκαφές στην Φαιστό ευρέθησαν πήλινες κυψέλες της Μινωικής εποχής (3.400 π.Χ.) πολύ αρχαιότερης της Ομηρικής. Στην ίδια εποχή ανήκει επίσης το χρυσό κόσμημα που παριστάνει σύμπλεγμα δύο μελισσών, οι οποίες βαστάζουν κηρύθρα προερχόμενη από την πήλινη κυψέλη σωλήνα, όπως και άλλο χρυσό κόσμημα σε σχήμα μέλισσας, που ευρέθη στις ανασκαφές της Κνωσσού.

Τα συγγράμματα του Αριστοτέλη (322 π.Χ.) αποτέλεσαν σπουδαίο σταθμό για τη μελισσοκομία τόσο της αρχαίας Ελλάδας αλλά και όλου του τότε πολιτισμένου κόσμου.

Η ύπαρξη όμως μελισσοκομικών επιχειρήσεων μαρτυρείται και κατά την προαριστοτελικήν περίοδο κατά την οποία η μελισσοκομία είχεν ήδη συστηματοποιηθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Ο μέγας νομοθέτης των Αθηναίων Σόλων (640-558 π.Χ.) θέσπισε διάφορα νομοθετικά μέτρα για την μελισσοκομία της εποχής εκείνης.

Ένα μέτρο το οποίο αποδεικνύει την ύπαρξη μελισσοκομικών επιχειρήσεων είναι το εξής και το οποίο ρυθμίζει και καθορίζει τις αποστάσεις μεταξύ των μελισσοκομείων. «Μελισσών σμήνη καθιστάμενα απέχειν των υφ’ ετέρου πρότερον ιδρυμένων πόδας τριακοσίους»[Πλουτάρχου: Βίος Σόλωνος]

Υπήρξε λοιπόν οργανωμένη μελισσοκομία στην αρχαία Ελλάδα, η οποία αποσκοπούσε στην παραγωγή του θείου αυτού προϊόντος. Του Φυσικού Μελιού και του οποίου τις ευεργετικές ιδιότητες εγνώριζαν πάρα πολύ καλά οι διανοούμενοι της εποχής εκείνης.

Ο πατέρας της Ιατρικής Ιπποκράτης (462-352 π.Χ.) συνιστούσε το μέλι σε όλους τους ανθρώπους αλλά ιδιαίτερα στους ασθενείς.

Ο Δημόκριτος ερωτηθείς πως δύνανται να διατηρηθώσιν οι Άνθρωποι άνοσοι και μακρόβιοι απεκρίνοντο: «Ει τα μεν έξωθεν ελαίω του σώματος τα δε ένδοθεν μέλιτι χρίσοιντο».

Ο Πυθαγόρας και οι οπαδοί του είχαν το μέλι ως κύρια τροφή.

Η πρόοδος της μελισσοκομίας δεν επεριορίζετο μόνο στην Αττική αλλά εις όλη σχεδόν την Ελλάδα, Στερεά, νησιωτική ακόμα και στις αποικίες.

Ο πρώτος όμως ο οποίος εμελέτησε επιστημονικά την μέλισσα υπήρξε ο Αριστοτέλης. Το μόνο μέσο το οποίο διέθετε ήταν η και μέχρι σήμερα, σε πολλά μέρη της Ελλάδας, χρησιμοποιούμενη κυψέλη

Το «Ανάστομο Κοφίνι»
Κοφίνι που είναι κλειστό από κάτω, με μόνο άνοιγμα την είσοδο των μελισσών και ανοικτό από πάνω, όπου εφαρμόζουν 8-10 κινούμενοι ανεξάρτητοι μεταξύ τους πήχεις, κάτω από τους οποίους κτίζουν οι μέλισσες τις κηρήθρες τους.

Η κυψέλη λοιπόν με κινητά πλαίσια εχρησιμοποιείτο στην αρχαία Ελλάδα και θεωρείται ο πρόδρομος της σύγχρονης ευρωπαϊκής κυψέλης με το κινητό πλαίσιο, ανακάλυψη του Αμερικανού Lorenzo Lorraine Langstroth ο οποίος θεωρείται ο πατέρας της σύγχρονης μελισσοκομίας (1851) και του οποίου αυτή η ανακάλυψη αποτέλεσε τη βάση πάνω στην οποία οικοδομήθηκε η σημερινή μελισσοκομία.

Στη χώρα μας ο εκσυγχρονισμός της μελισσοκομίας με τη χρησιμοποίηση της Ευρωπαϊκής κυψέλης καθυστέρησε αρκετά.

Η πρώτη κίνηση εσημειώθει το 1903 εκ μέρους της Ελληνικής Γεωργικής Εταιρείας. Το ενδιαφέρον για τον κλάδο αυτό εξεδηλώθει και από άλλους Έλληνες διανοούμενους. Ο Ιωάννης Πεσματζόγλου δαπάναις του, ιδρύει στο Χαλάνδρι την πρώτη μελισσοκομική σχολή. Ο Ακαδημαϊκός και λογοτέχνης Γ. Δροσίνης συνέγραψε κατά το 1901 και εξέδωσε το μικρό βιβλιάριον «Αι Μέλισσαι» η συμβολή του οποίου στη μελισσοκομία υπήρξε σημαντική.

Στη μελισσοκομική Σχολή Χαλανδρίου πρώτος εδίδαξεν ο ειδικός στη μελισσοκομία, πρωτοβουλία και δαπάναις της Ελληνικής Γεωργικής Εταιρείας μετεκπαιδευθείς γεωπόνος κ. Γ. Τουφεξής. Ο κ. Γ. Τουφεξής εδίδασκε τις νέες μεθόδους της μελισσοκομίας στη Σχολή Χαλανδρίου από το 1903 μέχρι το 1916· αργότερα διωρίσθη επόπτης της μελισσοκομίας στο Υπουργείο Γεωργίας. Εξέδωσε δε και διάφορα βιβλία και φυλλάδια για τη μελισσοκομία, όπως «Η Μελισσοκομική Εφημερίς» το 1908 και «Η Μελισσοκομική Επιθεώρηση» το 1912.

Στην ανωτέρω σχολή εφοίτησαν και εκπαιδεύτηκαν στη μελισσοκομίαν πολλοί μαθηταί ορισμένοι από τους οποίους διωρίσθηκαν σε σημαίνουσες δημόσιες θέσεις, άλλοι δε εδίδαξαν την σύγχρονη μελισσοκομία με σκοπό να καθοδηγήσουν τους νέους κυρίως μελισσοτρόφους στη χρήση της νέας κυψέλης με τα κινητά πλαίσια, αλλά και τις άλλες εφευρέσεις της σύγχρονης μελισσοκομίας.

Μεταξύ των ανωτέρω ενδεικτικά αναφέρουμε τη δράση των Ι. Καραμάνου, Α. Ξυδιά, Ν. Μπαμπιώτη, Γ. Τριβιζά, Βλαδ. Δερματόπουλου, Ν. Νικολαΐδη, Ν. Τοπολίδη και άλλων.

Τα αποτελέσματα των προσπαθειών αυτών ήταν θετικά αν και επραγματοποιήθηκαν με αργούς ρυθμούς.

Το 1903 τα στατιστικά στοιχεία ανέγραφαν 201.314 μελίσσια σε εγχώριες κυψέλες και μόνο 412 μελίσσια εντός νέων σύγχρονων κυψελών. Δηλαδή μόνο το 0,2% του συνόλου των μελισσών ήταν εγκατεστημένα σε ευρωπαϊκές κυψέλες.

Το 1912, 9 χρόνια αργότερα, έχουμε 250.000 μελίσσια σε εγχώριες κυψέλες και 3.000 εντός νέων κυψελών, δηλαδή το 1,19% του συνόλου. Όμως η όλη προσπάθεια διακόπηκε εξαιτίας του Βαλκανικού και Α΄ παγκοσμίου πολέμου.

Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, η τοποθέτηση του κ. Ι. Καραμάνου ως Γενικού Διευθυντή της Διεύθυνσης Εποικισμού Μακεδονίας-Θράκης και η απόσπαση του Άγγελου Ξυδιά από το Υπουργείο Γεωργίας εις την Διεύθυνση Εποικισμού, και οι δύο μαθηταί της Σχολής Μελισσοκομίας, έδωσε νέα ώθηση στην ανάπτυξη του Κλάδου αυτού αρχίζοντας με τη χορήγηση 700 καταρχήν κυψελών μαζί με τις κηρήθρες και μελιτοεξαγωγείς εις τους πρόσφυγες.

Η προσπάθεια συνεχίστηκε και όταν ο Άγγελος Ξυδιάς διορίσθηκε τμηματάρχης Μελισσοκομίας του Υπουργείου Γεωργίας. Έτσι και με τη συνδρομή της Α.Τ.Ε. φτάσαμε στο 1939 να έχουμε σε ολόκληρη την Ελλάδα 700.000 μελίσσια εκ των οποίων τα 100.000 περίπου εγκατεστημένα σε σύγχρονες κυψέλες, το 14,29%.

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος προκάλεσε όπως γνωρίζουμε πανωλεθρία εις όλους τους τομείς της ελληνικής οικονομίας καθώς και στη μελισσοκομία. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το Τμήμα Μελισσοκομίας του Υπ. Γεωργίας και η Α.Τ.Ε. εβοήθησαν εκ νέου τη μελισσοκομία χορηγώντας δωρεάν στους μελισσοκόμους 93.500 κυψέλες, 3.100 μελιτοεξαγωγείς και 3.000.000 τεχνητές κηρήθρες.

Έτσι λοιπόν η προσπάθεια όλων αυτών που πραγματικά αγάπησαν τη μελισσοκομία και με ζήλο ασχολήθηκαν για την ανάπτυξή της, είχε ως αποτέλεσμα να φθάσουμε σήμερα σε ένα σημείο αποφασιστικής σημασίας για το μέλλον της Ελληνικής Μελισσοκομίας.

Σήμερα στη χώρα μας εκτρέφονται περίπου 1.380.000 μελισσοσμήνη εγκατεστημένα σχεδόν στο σύνολό τους σε ευρωπαϊκές κυψέλες τύπου Langstroth. Ο συνολικός αριθμός των μελισσιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι 8.777.000 και η χώρα μας κατέχει την τρίτη θέση με 15,72% μετά την Ισπανία και Γαλλία.

Με τον κλάδο αυτό ασχολούνται περίπου 23.000 μελισσοκόμοι από τους οποίους οι 3.000 περίπου είναι επαγγελματίες. Από τους 23.000 μελισσοκόμους το μεγαλύτερο μέρος ασκούν νομαδική μελισσοκομία και μόνο ένα πολύ μικρό μέρος κυρίως στη νησιωτική Ελλάδα, Στατική. Οι περισσότερες εκμεταλλεύσεις είναι αρκετά εκσυγχρονισμένες.

Στο επίπεδο αυτό που έχουμε φτάσει σήμερα έχουν συμβάλλει ουσιαστικά επίσης τόσο οι Συνεταιριστικές όσο και οι Συνδικαλιστικές Οργανώσεις των μελισσοκόμων. Δεν πρέπει να παραλείψουμε τα ονόματα δύο στελεχών της μελισσοκομίας που με τις ενέργειες και αγώνες τους πολλά επέτυχε ο κλάδος αυτός. Τον κ. Γ. Σελλιανάκη, Δ/ντή της Κοινοπραξίας Μελισσοκομικών Συν/σμών Νότιας Ελλάδας 1953-1980 συνεταιριστικής οργάνωσης που σήμερα δεν υπάρχει, και τον κ. Γ. Μάλλιο, Πρόεδρο του ΜΕΣΥΝΕ, Συνδικαλιστικής Οργάνωσης που επίσης σήμερα δεν υπάρχει.

Στην θέση των οργανώσεων αυτών σήμερα δραστηριοποιείται η Ο.Μ.Σ.Ε. (Ομοσπονδία Μελισσοκομικών Συλλόγων Ελλάδας) με έδρα τη Λάρισα και Πρόεδρο τον κ. Γεράσιμο Κράγια και η Κοινοπραξία Μελισσοκομικών Συνεταιρισμών Ελλάδας με έδρα τη Θεσσαλονίκη και πρόεδρο τον κ. Φώτη Καραντούνη.

Από το 1.380.000 μελίσσια παράγονται περίπου 13.000 τόνοι μέλι, Ελληνικό μέλι. Μέλι όπως και προγενέστερα έχω αναφέρει ήταν και είναι το κύριο προϊόν των μελισσοκομικών εκμεταλλεύσεων.

Όταν οι πρόγονοί μας προσέφεραν σε Όλους τους Θεούς μέλι, προσέφεραν Ελληνικό Μέλι. Όταν ο Δημόκριτος ή ο Ιπποκράτης, ο Πυθαγόρας ή ο Ανακρέων αναφερόντουσαν στο μέλι, εννοούσαν διότι εγνώριζαν, το Ελληνικό Μέλι.

Ποιο είναι όμως το Ελληνικό Μέλι; Το γνωρίζουμε σήμερα;
Ο Έλληνας καταναλωτής είναι ολιγότερο ενημερωμένος σχετικά με το μέλι και ειδικότερα για το Ελληνικό μέλι. Δεν γνωρίζει το ελληνικό μέλι, τη διατροφική του αξία, τις διατροφικές, φαρμακευτικές και θεραπευτικές του ιδιότητες.

Σήμερα που όλο και περισσότερο το φυσικό μέλι χρησιμοποιείται όχι μόνο ως τρόφιμο, αλλά και ως φάρμακο, μαζί φυσικά και με τα άλλα προϊόντα της κυψέλης, ο Έλληνας μελισσοτρόφος, η Ελληνική μελισσοκομία αντιμετωπίζει όλο και περισσότερο τον άνισο ανταγωνισμό, των αμφιβόλου ποιότητας εισαγόμενων φτηνών μελιών.

Είναι πράγματι περίεργο, πως ένα μεγάλο μέρος των κατοίκων-καταναλωτών μελιού αυτής της χώρας, της πατρίδας του Αρισταίου, του Αριστοτέλη και του Ιπποκράτη, αγνοούν ακόμη και σήμερα τις ιδιότητες του προϊόντος αυτού της Ελληνικής γης. Διότι άρρηκτα είναι συνδεδεμένοι μεταξύ τους οι Τρεις όροι.

ΜΕΛΙΣΣΑ – ΜΕΛΙ – ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
Γνωρίζει ο Έλληνας μελισσοτρόφος- μελιτοπαραγωγός γιατί πρέπει να διαφυλάξει στο ακέραιο όλα τα φυσικά χημικά και οργανοληπτικά χαρακτηριστικά του προϊόντος που ο ίδιος δεν παράγει, αλλά απλώς παίρνει από την παραγωγό μέλισσα για να το διαθέσει στον καταναλωτή όσο το δυνατόν αμετάβλητο;

Γνωρίζει ο Έλληνας καταναλωτής γιατί πρέπει να προτιμάει το γυάλινο βάζο, που με όλη του την ειλικρίνεια φανερώνει την ταυτότητα του περιεχομένου του και όχι το μεταλλικό κουτί που πολλές φορές η ωραία του εξωτερική εμφάνιση κρύβει τα μειονεκτήματα και την ταυτότητα του περιεχομένου του;

Γνωρίζει ποιο είναι Ελληνικό μέλι πορτοκαλιάς, ερείκης, θυμαριού, ελάτης, πεύκου, καστανιάς, κουμαριάς, ανοιξιάτικης ανθοφορίας, ηλίανθου και ποιες είναι οι ιδιαίτερες ιδιότητές του;

Γνωρίζει γιατί το φυσικό ανεπεξέργαστο μέλι που θα καταναλώσει, πρέπει να κρυσταλλώνει;

Υπάρχουν φυσικά και τα μέλια που δεν κρυσταλλώνουν.

Γνωρίζει όμως ποια είναι αυτά;

Γνωρίζει ότι το ελληνικό θυμαρίσιο μέλι έχει πολύ υψηλό δείκτη Διαστάσης (βασικό ένζυμο υπεύθυνο για πολλές ευεργετικές ιδιότητες του μελιού); «Γενικό Χημείο του Κράτους Μέλι Θυμαρίσιο: Βαθμός Διαστάσης 55,7» έτος 2001.

Γνωρίζει ότι το πρώτο μέλι που αναγνωρίσθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση ως μέλι Π.Ο.Π. (Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης), ήταν το μέλι Ελάτης Μαινάλου και ότι το μέλι αυτό πήρε το χρυσό βραβείο στο Παρίσι το 1996 (Sial dor 1996) σε έκθεση τροφίμων;

Γνωρίζει ότι η μακροζωία η οποία επιτυγχάνεται και με τη χρήση του μελιού οφείλεται στις ιδιότητές του και ποιες είναι αυτές;

Γνωρίζει ότι το μέλι έχει αντιβακτηριακές ιδιότητες;

Γνωρίζει τέλος ποιες είναι οι ιδιότητες των άλλων προϊόντων της κυψέλης; Του Βασιλικού Πολτού, της γύρης, της πρόπης κλπ.;

Ο Έλληνας όμως μελισσοκόμος γνωρίζει πολύ καλά, ότι αντιμετωπίζει πάρα πολλά προβλήματα και ποια είναι αυτά.

Πολλά από τα προβλήματα αυτά μπορούν να αντιμετωπισθούν με κανονισμούς που έχει θεσπίσει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Όπως ο Κανονισμός (ΕΟΚ) 2081/92 του Συμβουλίου για τα προϊόντα Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης (Π.Ο.Π.) ή Προϊόντα Προστατευόμενης Γεωγραφικής Ένδειξης (Π.Γ.Ε.), ο Κανονισμός (ΕΟΚ) 2082/92 για τις ιδιοτυπίες, ο Κανονισμός (ΕΕ) 1221/97 για τη βελτίωση των συνθηκών παραγωγής και εμπορίας του μελιού κλπ.

Πολλά επίσης προβλήματα μπορούν να αντιμετωπισθούν με την προσπάθεια που γίνεται στην Άρτα από την Ελληνική Εταιρεία Εθνοφαρμακολογίας.

Κοντόλαιμος Νικόλαος, Γεωπόνος, ειδικός μελισσοκομίας στο τμήμα μελισσοκομίας του Υπουργείου Γεωργίας


πηγή http://www।arcadians.gr

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

*. Αδεια ρυμούλκισης (μπαγκαζιέρα, τρέϊλερ κλπ).


Αρμόδια Υπηρεσία
Υπηρεσία Μεταφορών και Επικοινωνιών της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης του τόπου κατοικίας του ενδιαφερομένου.

Προϋποθέσεις
1. Για καινούργια ή μεταχειρισμένα ελαφρά ρυμουλκούμενα προοριζόμενα για μεταφορά λέμβων, αποσκευών, που αφορούν μεμονωμένα οχήματα και εφόσον δεν υπάρχει έγκριση τύπου αυτών, ο έλεγχος της καταλληλότητας αυτών θα γίνεται από διπλωματούχο μηχανολόγο μηχανικό ή υπομηχανικό ο οποίος θα δηλώνει υπεύθυνα σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν. 1599/86.
α. Τα τεχνικά στοιχεία του ρυμουλκού και του ρυμουλκούμενου σύμφωνα με τη 34075/3663/99
β. ότι έλεγξε αυτό και το βρήκε τεχνικά άρτιο και κατάλληλο και ότι πληροί τους όρους της ασφαλούς από πάσης απόψεως κυκλοφορίας, όπως καθορίζονται από τις σχετικές διατάξεις του ΚΟΚ.
γ. ότι ικανοποιούνται οι απαιτήσεις της Υ.Α. 16823/1978 (Β524)
2. Στην περίπτωση αλλαγής αυτοκινήτου, πρέπει να βεβαιώνεται η ικανότητα έλξης του αυτοκινήτου.
3. Στην περίπτωση άδειας ρυμούλκησης τρέιλερ ή μπαγκαζιέρας ιδιοκατασκευής, πρέπει να βεβαιώνεται η ικανότητα έλξης του αυτοκινήτου.
4. Στην περίπτωση άδειας ρυμούλκησης καινούργιων τροχόσπιτων πρέπει να βεβαιώνεται η ικανότητα έλξης του αυτοκινήτου (αν δεν προκύπτει από την έγκριση τύπου), αν είναι καινούργιο εγκριτική απόφαση τροχόσπιτου, αν είναι μεταχειρισμένο προέλευσης εξωτερικού, απαιτείται επικυρωμένο αντίγραφο ξένης άδειας κυκλοφορίας τροχόσπιτου ή έντυπος κατάλογος εργοστασίου κατασκευής ή μελέτη μηχανολόγου μηχανικού ή τεχνολόγου υπομηχανικού, υπεύθυνη δήλωση με αποτυπωμένους τους χαραγμένους αριθμούς πλαισίου του αυτοκινήτου και του τροχόσπιτου.
5. Στην περίπτωση άδειας ρυμούλκησης μεταχειρισμένων τροχόσπιτων: πρέπει να βεβαιώνεται η ικανότητα έλξης του αυτοκινήτου (αν δεν προκύπτει από την έγκριση τύπου), υπεύθυνη δήλωση με αποτυπωμένους τους χαραγμένους αριθμούς πλαισίου του αυτοκινήτου και του τροχόσπιτου.


Απαιτούμενα δικαιολογητικά
# Αίτηση - υπεύθυνη δήλωση (το παρόν έντυπο)
# Έντυπος κατάλογος εργοστασίου κατασκευής του αυτοκινήτου ή βεβαίωση αντιπροσωπείας όπου φαίνεται η ικανότητα έλξης του αυτοκινήτου
# Παράβολο 3 Ευρώ (Δεν απαιτείται για τα ελαφρά ρυμουλκούμενα)

Επιπλέον για:

I. Ελαφρά ρυμουλκούμενα (μπαγκαζιέρες ή μεταφοράς λέμβων, καινούργια - μεταχειρισμένα)
# Τιμολόγιο ή απόδειξη αγοράς του ρυμουλκουμένου οχήματος, ή υπεύθυνη δήλωση για ιδιοκατασκευή
# Εγκριτική απόφαση ή υπεύθυνη δήλωση μηχανολόγου μηχανικού ή υπομηχανικού σύμφωνα με την 34075/3663/99
# Παλαιό σημείωμα έλξης για μεταχειρισμένο ρυμουλκούμενο
# Ιδιωτικό συμφωνητικό θεωρημένο από Δ.Ο.Υ. ή υπεύθυνη δήλωση περί μεταβίβασης ή παραχώρησης της χρήσης του ρυμουλκούμενου, για μεταχειρισμένο ρυμουλκούμενο
# Αδεια κυκλοφορίας του αυτοκινήτου

II. Αλλαγή ρυμουλκού (επιβατηγά)
# Αδεια κυκλοφορίας του αυτοκινήτου
# Παλαιό σημείωμα έλξης

III. Ιδιοκατασκευές (μπαγκαζιέρες ή μεταφοράς λέμβων)
# Τιμολόγια και αποδείξεις αγοράς υλικών
# Υπεύθυνη δήλωση μηχανολόγου μηχανικού ή υπομηχανικού σύμφωνα με την 34075/3663/99

IV. Τροχόσπιτα καινούργια
# Τίτλος κυριότητας (πιστοποιητικό τελωνείου ή τιμολόγιο αγοράς ή ιδιωτικό συμφωνητικό θεωρημένο από Δ.Ο.Υ.)
# Εγκριτική απόφαση

V. Τροχόσπιτα μεταχειρισμένα
# Ιδιωτικό συμφωνητικό μεταβίβασης θεωρημένο από αρμόδια Δ.Ο.Υ.
# Σημείωμα έλξης του παλαιού ιδιοκτήτη

Η Υπηρεσία αυτή διεκπεραιώνεται από τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

*. Ο Αριστοτέλης και οι... μέλισσες.-

Τα περισσότερα από όσα γνωρίζουμε σήμερα για τις μέλισσες προέρχονται από τον πανεπιστήμονα Αριστοτέλη. Τον κορυφαίο αυτό φιλόσοφο που όμοιό του δεν ξανά γνώρισε η ανθρωπότητα.

Ο Αριστοτέλης ήταν ο πρώτος που μελέτησε εις βάθος τις μέλισσες και έγραψε για αυτές στο 5ο βιβλίο του έργου του «Περί τα ζώα ιστορίαι». Μέσα σε αυτό το βιβλίο αναφέρει ότι υπάρχουν τρεις βιολογικές μορφές τις μέλισσας. Η βασίλισσα, που είναι το μόνο γόνιμο θηλυκό και μητέρα όλων των υπόλοιπων μελισσών. Οι κηφήνες, που είναι τα αρσενικά μελίσσια και μαζί με τη βασίλισσα ευθύνονται για τη διαιώνιση του είδους.

Οι κηφήνες προέρχονται από τα μη γονιμοποιημένα αβγά της μέλισσας. Αντίθετα από τα γονιμοποιημένα αυγά προέρχονται όλα τα υπόλοιπα στείρα θηλυκά, που ονομάζονται εργάτριες. Οι εργάτριες είναι υπεύθυνες για όσα εξασφαλίσουν την επιβίωση του μελισσιού. Δηλαδή συλλέγουν και αποθηκεύουν το νέκταρ, τη γύρη και το νερό και δημιουργούν το μέλι. Επιπλέον κατασκευάζουν τις κηρύθρες, ανατρέφουν τους γόνους και είναι υπεύθυνες για φρούρηση της κυψέλης. Είναι έτοιμες να αποκρούσουν οποιονδήποτε εχθρό δίνοντας ακόμα και τη ζωή τους για αυτό. Κάθε μέλισσα που επιτίθεται και κάνει χρήση του κεντριού της, μετά από σύντομο χρονικό διάστημα, πεθαίνει (σε αντίθεση με τις σφήκες). Με αυτήν την αυτοθυσία αποκρούει τον εχθρό, προστατεύοντας έτσι ολόκληρη την κυψέλη.

Ο Αριστοτέλης κατέληξε σε όλα τα προηγούμενα συμπεράσματα, από τις παρατηρήσεις που έκανε σε κυψέλες με κηρύθρες. Αφορμή για αυτήν του την μελέτη υπήρξε η απλή παρατήρηση μιας κίτρινης σκόνης, σε μορφή σβόλων, στα πόδια της μέλισσας. Αυτούς τους σβόλους τους ονόμασε κήρινθους, δηλαδή κηρός των ανθών. Αυτή η ονομασία χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα από παλαιούς μελισσοκόμους σε διάφορες περιοχές της Ελλάδος.

Από τα συγγράμματα του Αριστοτέλη συμπεραίνουμε ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν δεξιοτέχνες στη μελισσοκομία. Επιπλέον υπάρχουν ενδείξεις ότι ακόμα και η ιδέα της κινητής κηρύθρας προέρχεται από τόσο παλιά. Σήμερα αυτή η ιδέα (και πιο συγκεκριμένα η κυψέλη με τα κινητά πλαίσια) χρησιμοποιείται σε ολόκληρο τον κόσμο.

Πηγή Www.piperidis.co.nr

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

*. Λυχουδιές με μέλι.-



Μελωμένος ανθότυρος με φιστίκια Αίγινας
ΥΛΙΚΑ (για 2 άτομα):
• 300 γρ. ανθότυρο Κρήτης
• 100 γρ. μέλι από άνθη
• 100 ml. ρακί
• 50 γρ. φιστίκια Αίγινας καθαρισμένα
• 1 κουτ. σούπας κανέλα σκόνη
ΕΚΤΕΛΕΣΗ
1. Ανακατεύουμε τον ανθότυρο με τη μισή ποσότητα κανέλας, τα 2/3 του μελιού και το 1/3 του ρακί.
2. Ψιλοκόβουμε τα φιστίκια Αίγινας και τα προσθέτουμε στο μείγμα.
3. Ανακατεύουμε το μείγμα καλά.
4. Στο μεταξύ, φτιάχνουμε ρακόμελο, ζεσταίνοντας σε ένα μπρίκι τις υπόλοιπες ποσότητες ρακί και μελιού.
5. Για να σερβίρουμε, τοποθετούμε στο πιάτο το μείγμα ανθότυρου, πασπαλίζουμε με φιστίκια Αίγινας και περιχύνουμε με το ζεστό ρακόμελο.
Της Κατερίνας Νικολακούλη


Μους σοκολάτας με μέλι

Υλικά

• 300 γρ. κουβερτούρα
• 100 γρ. μέλι
• 4 ζελατίνες
• 150 γρ. γάλα
• 100 γρ. ζάχαρη
• 500 γρ. σαντιγί

Εκτέλεση

• Λιώνουμε την κουβερτούρα σε μπαιν μαρί και προσθέτουμε το γάλα (το οποίο το έχουμε ζεστάνει με τη ζάχαρη και έχουμε ρίξει και την ζελατίνα την οποία έχουμε μουλιάσει σε νερό). Ανακατεύουμε καλά και προσθέτουμε το μέλι.
• Αφήνουμε λίγο να κρυώσει το μείγμα και ανακατεύουμε με την
σαντιγί.
• Βάζουμε το μείγμα σε φορμάκι και αφήνουμε να κρυώσει στο ψυγείο για 24 ώρες.


Παραδοσιακό Σκαλτσούνι Θάσου


Χιονισμένα γλυκίσματα με άχνη ζάχαρη και γέμιση με φρούτα και μέλι

Υλικά

• 700 γρ. αλεύρι μαλακό (τύπου 70%)
• 260 γρ. ηλιέλαιο
• 60 γρ. χυμό πορτοκάλι
• 60 γρ. νερό
• 60 γρ. άχνη ζάχαρη
• 10 γρ. baking powder
• Ξύσμα από 1 πορτοκάλι
• 5 γρ. κανέλα σκόνη

Για τη γέμιση

• 100 γρ. καρύδια τριμμένα
• 50 γρ. φρούτα καραμελιζέ
• 100 γρ. μέλι

Εκτέλεση

• Σε μια λεκάνη τοποθετούμε όλα τα υλικά μαζί, εκτός το αλεύρι. Τα ανακατεύουμε καλά και ρίχνουμε και το αλεύρι στην λεκάνη και ζυμώνουμε καλά.
• Μόλις η ζύμη είναι έτοιμη, πλάθουμε στο χέρι και δίνουμε σχήμα στρόγγυλο. Τα πατάμε στον πάγκο να ανοίξουν, βάζουμε την γέμιση με ένα κουταλάκι στο κέντρο και κλείνουμε όπως τα μπουρεκάκια.
• Τα τοποθετούμε ανάποδα σε ταψί με λαδόκολλα. Ψήνουμε στους 180ο C μέχρι να ροδίσουν καλά.
• Αφού ξεφουρνίσουμε, τα αφήνουμε να κρυώσουν και γαρνίρουμε με άχνη και λίγη κανέλλα. Τα σκαλτσούνια μας είναι έτοιμα για σερβίρισμα

Πηγή http://www.nline.gr

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

*. Χρήση του Οξαλικού Οξέος στην αντιμετώπιση της Βαρροϊκής Ακαρίασης.-

Επιστημονικός Υπεύθυνος:Φανή Χατζήνα, Ερευνήτρια Γ’,
Υπεύθυνο Ίδρυμα: Ινστιτούτο Μελισσοκομίας , ΕΘ.Ι.ΑΓ.Ε
Συνεργαζόμενο ίδρυμα: Ινστιτούτο Κτηνιατρικών Ερευνών Αθηνών (ΕΘ.Ι.ΑΓ.Ε.)
Χρηματοδότηση: ΚΑΝ 797/04 ΕΚ: 2005-2007

Δραστική ουσία:
Για τους περισσότερους πειραματισμούς χρησιμοποιήθηκε δι-ένυδρο Οξαλικό Οξύ,
συσκευασμένο, (C2H2O4*2H20) με μοριακό βάρος 126,07 g/mol. Η καθαρότητά του σε
Οξαλικό οξύ είναι 71,5%. Σε έναν μόνο πειραματισμό χρησιμοποιήθηκε χύμα Ο.Ο. με
καθαρότητα 99,6%.

Στόχοι προγράμματος:
* Η μέτρηση της αποτελεσματικότητας της μεθόδου διαβροχής και άλλων
εναλλακτικών μεθόδων εναντίον του βαρρόα σε συνθήκες ύπαρξης αλλά και
απουσίας γόνου. Αυτό είναι σημαντικό δεδομένου ότι στην Ελλάδα υπάρχουν
πολλές περιοχές στις οποίες τα μελίσσια διατηρούν γόνο και το χειμώνα και η
καταπολέμηση του Βαρρόα είναι προβληματική.
* Η μέτρηση της ανεκτικότητας των μελισσών και των επιπτώσεων της εφαρμογής στο
μέγεθος των μελισσιών και την ανάπτυξη του γόνου.
Τρόποι εφαρμογής:
Διαβροχή
Η μέθοδος της διαβροχής θεωρείται απλή, γρήγορη και αποτελεσματική. Διάλυμα
οξαλικού οξέος σε σιρόπι χρησιμοποιείται για την διαβροχή των μελισσών ανάμεσα στα
τελάρα με τη βοήθεια σύριγγας. 5-6 κυβικά εκατοστά του λίτρου χρησιμοποιούνται για
κάθε διάστημα τελάρων. Σε κάθε πειραματισμό χρησιμοποιήθηκαν 5-10 πειραματικά
μελίσσια και 5-10 μελίσσια μάρτυρες. Διερευνήθηκαν διαφορετικές συγκεντρώσεις
οξαλικού οξέος σε πυκνά και αραιά διαλύματα ζάχαρης (2,7- 4,2% Ο.Ο. και 33% -50%
ζάχαρη).
Τάισμα με σιρόπι:
80g Ο.Ο. προστέθηκε σε 50% διάλυμα ζάχαρης και δόθηκε στις μέλισσες ως
τροφή (1/2 κιλού) την εποχή που υπήρχε γόνος στο μελίσσι για την αποφυγή δυσμενών
επιπτώσεων στο γόνο των μελισσών.
Ψεκασμός:
Διάλυμα O.O. ψεκάστηκε και από τις δύο πλευρές των τελάρων των κυψελών. 30
g Ο.Ο. διαλύθηκαν σε 1000 ml δισ-απεσταγμένου νερού. Το τελικό διάλυμα εφαρμογής
είχε συγκέντρωση 2.1% οξαλικού οξέος. Κάθε πλευρά της κηρήθρας δέχτηκε περίπου
2.5-3.0 ml του υδατικού διαλύματος.
Εξάχνωση:
Στερεή μορφή (σκόνη 2 g Ο.Ο για κάθε διώροφη κυψέλη) μέσω της διαδικασία της
εξάχνωσης. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιήθηκε ειδική συσκευή (Varrox). Η οποία
παρέμενε εντός της κυψέλης περίπου 2.5 λεπτά.

Συμπεράσματα:
* Μία (1) εφαρμογή με Ο.Ο. με τη μέθοδο της διαβροχής-ενστάλαξης δεν έχει κανενός
είδους επίδραση στην ανάπτυξη των μελισσιών νωρίς την άνοιξη.
* Συνιστάται η χρήση δι-ένυδρου και συσκευασμένου Οξαλικού Οξέος.
* Είναι προτιμότερο να δημιουργείται πρώτα το διάλυμα ζάχαρης και μετά να γίνεται
πολύ καλή διάλυση του Ο.Ο. σε αυτό αφού έχει αποκτήσει τη θερμοκρασία δωματίου.
Να μην θερμαίνεται το διάλυμα της ζάχαρης με το Ο.Ο.
* Σε μελίσσια χωρίς γόνο συνιστάται: 3,5% Ο.Ο. σε πυκνό σιρόπι (80 γρ. Ο.Ο. σε 1 κιλό
νερό και 1 κιλό ζάχαρη). Η δοσολογία 4% και 4,2% δεν φάνηκε να έχει δυσμενή
επίδραση στα μελισσοσμήνη αυτό όμως πρέπει να επιβεβαιωθεί για δεύτερη φορά.
* Η δεύτερη εφαρμογή με Ο.Ο. τον χειμώνα φαίνεται να δημιουργεί μια μικρή
καθυστέρηση στην ανάπτυξη του μελισσιού, η οποία όμως καλύπτεται σε σύντομο
χρονικό διάστημα. Για το λόγο αυτό συνιστάται 1 μόνο εφαρμογή με Ο.Ο. και εάν
υπάρχει ανάγκη δεύτερης να χρησιμοποιείται άλλο φαρμακευτικό σκεύασμα.
* Σε μελίσσια με γόνο συνιστάται: 3,2 % Ο.Ο. σε αραιό σιρόπι (60 γρ. Ο.Ο. σε 1 κιλό
νερό και ½ κιλό ζάχαρη).
* Η δεύτερη εφαρμογή με την παραπάνω δοσολογία για τα μελίσσια με γόνο αυξάνει
την αποτελεσματικότητα αλλά δεν έχει ελεγχθεί ακόμα η υπολειμματικότητα του Ο.Ο.
στο μέλι. Για το λόγο αυτό σε δεύτερη εφαρμογή είναι προτιμότερο να χρησιμοποιηθεί
άλλο φαρμακευτικό σκεύασμα.
* Στην εφαρμογή της ενστάλαξης να χρησιμοποιούνται 5 ml ανά τελάρο που έχει
μέλισσες. Η εφαρμογή γίνεται στα μεσοδιαστήματα των τελάρων

* Είναι προτιμότερο η εφαρμογή να γίνεται αργά το απόγευμα όταν οι περισσότερες
μέλισσες βρίσκονται μέσα στην κυψέλη και σε θερμοκρασίες όχι μικρότερες των 8-10
Κελσίου. Συνιστάται επίσης να αποφεύγεται η εφαρμογή σε θερμοκρασίες
μεγαλύτερες των 37 Κελσίου.
* Το διάλυμα ζάχαρης και Ο.Ο. πρέπει να χρησιμοποιείται άμεσα, εάν δυνατόν την ίδια
ημέρα. Ότι δεν έχει χρησιμοποιηθεί την ίδια ημέρα ή το πολύ την επομένη πρέπει να
πετιέται και να δημιουργείται νέο.
* Για διευκόλυνση και μείωση του χρόνου εφαρμογής μπορεί να χρησιμοποιηθεί και η
σύριγγα αυτόματης τροφοδοσίας.
* Το Οξαλικό οξύ θεωρείται βιολογικό οξύ. Παρόλα αυτά παραμένει θεραπευτικό
σκεύασμα και η χρήση του πρέπει να γίνεται με σύνεση και προσοχή. Σε καμία
περίπτωση δεν πρέπει να γίνεται υπέρ-δοσολογία.

πηγή www.melinet.gr/item/Oxalic.pdf

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

*. Η Μελισσοκομία των Πομάκων της Θράκης.-

ΠΟΜΑΚΙΚΗ ΜΕΛΙΣΣΟΚΟΜΙΑ Από τα αρχαία χρόνια

Πομάκικη κυψέλη σε βυζαντινό στυλ (από τη συλλογή του Μουσείου Καλαθοπλεκτικής των Ρωμά, Κομοτηνή)


Μία ενδιαφέρουσα μελέτη δημοσιεύθηκε στο 5ο τεύχος (ΣΕΠ-ΟΚΤ 2009) του έγκυρου περιοδικού Μελισσοκομία. Πρόκειται για την εργασία του Αρχαιολόγου κ. Μαυροφρύδη Γιώργου, με θέμα «Η Μελισσοκομία των Πομάκων τηςΘράκης».
Ο συγγραφέας προβαίνει σε μία συγκριτική παρουσίαση της μελισσοκομίας των Πομάκων (Ελληνικής και Βουλγαρικής Θράκης). Μεταξύ άλλων αναφέρεται σε χρήσιμες τεχνικές, αλλά και στη χρήση του μελιού στους Πομάκους. Ειδικότερα, αναφέρει ότι οι Πομάκοι χρησιμοποιούσαν το μέλι στην λαϊκή ιατρική. Για τη θεραπεία των αμυγδαλών μία από τις συνταγές ήταν να βάζει ο άρρωστος στο στόμα του μεγάλη ποσότητα μελιού και στη συνέχεια να το καταπίνει λίγο-λίγο. Για την καταπολέμηση των παρασίτων (σκουληκιών) του πεπτικού συστήματος, έδιναν στον ασθενή μέλι σε δοσολογία μιας κουταλιάς πριν το φαγητό. Το μέλι το πρόσφεραν ακόμα και ως κέρασμα στους επισκέπτες.Τέλος, οι Πομάκοι της Βουλγαρίας, πήγαιναν το μέλι στους τάφους των νεκρών τους. Το θεωρούσαν ιερό τους χρέος, διαφορετικά ο μακαρίτης δεν θα βρει ησυχία και θα βγει από τον τάφο του μεταμορφωμένος σε γουρούνι και θα φοβερίζει τους ανθρώπους. Η μαρτυρία αυτή καταγράφηκε το 1887 από τον Τσέχο αρχαιολόγο και περιηγητή V. Dobruski
Η Πομακική μελισσοκομία παραπέμπει στη βυζαντινή εποχή αλλά και ακόμη πιο πίσω και ταυτίστηκε με την Πομακική ιστορία
Τέλος, την εργασία πλαισιώνουν ωραίες φωτογραφίες από Πομάκικα μελισσοκόφινα και αγγεία (Εχίνος, Θέρμες κλπ), από το Μουσείο Καλαθοπλεκτικής των Ρωμά στην Κομοτηνή και τη συλλογή Δαδαλιάρη

Αναδημοσιευση http://www.zagalisa.gr/content/pomakiki-melissokomia-apo-ta-arxaia-xronia?page=3

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

*. Τα προϊόντα της μέλισσας στη λαϊκή ιατρική των Ελλήνων του Πόντου.-

Τα προϊόντα της μέλισσας στη λαϊκή ιατρική των Ελλήνων του Πόντου.

Η λαϊκή ιατρική των Ελλήνων του Πόντου παρουσιάζει, σύμφωνα με μια μελέτη ( Μπίμπη - Παπασπυροπούλου, 1983 ), τα παρακάτω χαρακτηριστικά: α) ένα μεγάλο μέρος λαϊκών δοξασιών και θεραπευτικών μεθόδων της είναι όμοιο με εκείνο της λαϊκής ιατρικής των άλλων Ελλήνων, β) υπάρχουν μορφές δοξασιών και θεραπευτικής που μαρτυρούνται βασικά με επίκεντρο τον Πόντο και αποτελούν ιδιορρυθμίες της περιοχής, γ) εμφανίζονται ορισμένες ιατρικές πληροφορίες που παρουσιάζουν μια αντιστοιχία με ιατροφαρμακευτικές συνταγές καταχωρημένες σε ιατροσοφικούς κώδικες διαφόρων εποχών ή στηρίζονται σε δοξασίες παλαιότατες, που αναφέρονται από το Βυζάντιο και τους μεταβυζαντινούς χρόνους και δ) υπάρχουν στοιχεία στη νοοτροπία που διέπει τη λαϊκή ιατρική του Πόντου, που αναγκάζουν τον ερευνητή να ανατρέξει στην αλεξανδρινή εποχή με την έντονη παρουσία ιπποκρατικών δογμάτων, γαληνικών δοξασιών, θεραπευτικών συλλογών του Διοσκουρίδη και άλλων ιατρών. Μέσα δηλαδή σε ένα κλειστό γεωγραφικά σύνολο, αρκετά απομονωμένο και πολύ απομακρυσμένο από την κυρίως Ελλάδα, υπήρχε μια λαϊκή ιατρική η οποία είχε αποθησαυρίσει τη θεραπευτική εμπειρία αιώνων και τη διατηρούσε ζωντανή και ενεργή.

Σε αρκετές περιπτώσεις η λαϊκή αυτή ιατρική χρησιμοποιούσε στη θεραπευτική της πρακτική τα προϊόντα της μέλισσας, το μέλι και το κερί, και αυτές τις περιπτώσεις θα εξετάσουμε εδώ

ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΜΕΛΙΟΥ

Το μέλι χρησιμοποιούνταν για την αντιμετώπιση των φλεγμονών στο στόμα (στομοφάεμαν) των βρεφών και των παιδιών. Μ’ αυτό άλειφαν εσωτερικά, πρωί - μεσημέρι - βράδυ, τα σημεία εκείνα του στόματος που ήταν ερεθισμένα, ενώ κατά διαστήματα έδιναν στο βρέφος ανάλατο βούτυρο (Νικολαΐδης, 1979). Αν το παιδί ήταν μεγαλύτερο, του έδιναν, αρκετές φορές την ημέρα, κομμάτια κηρήθρας με το μέλι της
Σε περίπτωση δηλητηρίασης (φαρμάκωμαν), ένας από τους τρόπους θεραπείας ήταν να δίνουν στον ασθενή «μέλ’ ταλάχ’», μέλι με την κηρήθρα (Νικολαΐδης, 1979) ή σύμφωνα με μια άλλη καταγραφή (Μελανοφρύδης, 1955), εκτός της μελικηρήθρας συγχρόνως και ανάλατο βούτυρο.

Την περίοδο της οδοντοφυΐας (δοντάζ’), όταν αντιλαμβάνονταν μεγάλη ανησυχία στο παιδί, έβαζαν το δάχτυλο στο μέλι και έτριβαν μ’ αυτό τα ούλα του (Νικολαΐδης, 1979).

Ως καταπραϋντικό του στομάχου χρησιμοποιούνταν η «μαλαχτά», ένα γλύκισμα από «πουσιντάλευρο» (καβουρτισμένο κρίθινο ή σταρένιο αλεύρι), μέλι και νερό ή ανθόγαλα το οποίο προσφερόταν και στα παιδιά. Τρωγόταν αναλόγως ζεστό ή κρύο (ΕτΠΕ, 2007/6: 68).

Η χρήση μελιού έχει καταγραφεί και σε περιπτώσεις φυματίωσης (βερέμ’ ή τσοχότκα), ασθένειας που στον Πόντο εύρισκε κυρίως νέους ξενιτεμένους στη Ρωσία. Αν με τον πρώτο ξηρό βήχα ο άρρωστος κατέφευγε για δύο τρία χρόνια στα παρχαροτόπια (ορεινά βοσκοτόπια) με το καλό κλίμα, τον καθαρό αέρα, τα γάργαρα νερά και την καλή τροφή, συνήθως θεραπευόταν. Στις τροφές που έδιναν στον φυματικό για να αναρρώσει περιλαμβάνονταν κάθε πρωί δύο αυγά χτυπημένα με μέλι και επίσης ένα «ματσιόν» (τονωτικό) που είχε στη σύνθεσή του μέλι, κρόκους αυγών, γάλα, τρίμματα λεθρίδ’ (τοπικό φυτό που φύτρωνε στις ξερολιθιές ανάμεσα στα περιβόλια και είχε χνουδωτά και ριγωτά στελέχη) που τα πήκταιναν κοπανίζοντάς τα σε γουδί με αλεύρι φρυγανισμένου αραβόσιτου

(Νικολαΐδης, 1979). Η δοσολογία του τονωτικού αυτού ήταν ένας όγκος μεγέθους καρυδιού για τους ενήλικες και αντίστοιχα ένας μεγέθους φουντουκιού για τους ανήλικους.

Παρόμοιο «ματσιόν» χρησιμοποιούνταν και στην ατροφία (πάτεμαν), όταν το βρέφος ή το παιδί ήταν κατά την ανάπτυξή του ατροφικό. Το γεγονός αυτό απέδιδαν συνήθως σε βλάβη από κακά πνεύματα και σκοτεινά δαιμόνια. Εκτός όμως από τα διάφορα ξόρκια και τις επισκέψεις σε εκκλησίες και πανηγύρια, για να αντιμετωπίσουν το «πά τεμαν», μετέφεραν τον καχεκτικό στην εξοχή και στα παρχάρια και τον έβαζαν να κάνει ψυχρόλουτρα σε ποτάμια και καταρράχτες. Το τονωτικό σ’ αυτή την περίπτωση είχε μικρή διαφοροποίηση, μια που στο αντίστοιχο για τους φυματικούς προσέθεταν ακόμη ολόκληρα αυγά και καϊμάκι (Νικολαΐδης, 1979). Η δοσολογία παρέμεινε η ίδια, ένας σβώλος μεγέθους φουντουκιού για τις μικρότερες ή καρυδιού για τις μεγαλύτερες ηλικίες.

Σε περιπτώσεις βήχα (κόφισμαν) συνιστούσαν στον άρρωστο να τρώει μέλι, βούτυρο και λίπος ουράς προβάτου και να πίνει ζεστό σαλέπι - στο οποίο επίσης, σε αρκετές περιπτώσεις, προσέθεταν μέλι. Τον ασθενή από ιλαρά (λοιμική) προέτρεπαν να τρώει μέλι ( Χατζόπουλο ς, 1978), ενώ και για την αντιμετώπιση της ανεμοβλογιάς (νεροβράσα) προσέφεραν, εκτός των άλλων, ζεστό γάλα με μέλι (Νικολαΐδης, 1979).

Μια από τις θεραπείες της αμυγδαλίτιδας (γούλας) ήταν να πιέζουν με μελωμένο κουταλάκι εσωτερικά την πρησμένη (πυώδη) αμυγδαλή, ώστε να σκάσει και να βγει το πύον (ΕτΠΕ, 2007/3: 62-63). Για τις εξωτερικές πληγές έχει καταγραφεί η χρήση της «θερακιάς», ενός μείγματος από άσπρο κερί και άσπρο μέλι (ΕτΠΕ, 2007/4: 12).

Στην παρωτίτιδα (παρμαγούλας) έδιναν στον ασθενή να πιεί λίγο πετρέλαιο και στη συνέχεια επάλειφαν το σημείο που πονούσε με αλοιφή παρασκευασμένη από μέλι, βούτυρο και κρόκο αυγού, τον οποίο τηγάνιζαν για πολλή ώρα (ους να ’βγάλνεν ελάδ’). Στο τέλος, έδεναν στο σημείο μια μικρή στιλπνή πέτρα (Χατζόπουλος, 1978).

Ακόμη όμως και στο κέντρισμα της μέλισσας χρησιμοποιούνταν σε ορισμένες περιπτώσεις το μέλι. Μετά το καθάρισμα του κεντρισμένου σημείου το έτριβαν γερά με ένα μαχαίρι για να περάσει η φλόγωση και άλειφαν πάνω του μέλι (Μελανοφρύδης, 1955)

ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΕΡΙΟΥ

Το κερί ήταν συστατικό σε μια σειρά αλοιφών που χρησιμοποιούνταν σε διάφορες περιπτώσεις. Έτσι για τις πληγές στην περιοχή του Καρς παρασκεύ- αζαν αλοιφή με κερί, πίσσα (προερχόμενη από ρητινοφόρα δέντρα – πεύκα ή έλατα) και ανάλατο βούτυρο(Γρηγοριάδης, 1978). Για τις πληγές (γεράες) και πάλι, χρησιμοποιούσαν στον Πόντο και αλοιφή από καθαρό κερί, θυμίαμα, μαστίχα και λάδι τα οποία έλιωναν σε φωτιά. Την εν λόγω αλοιφή διατηρούσαν σε φιάλη(Χατζόπουλος, 1978). Στη Σάντα έφτιαχναν αλοιφή (μελαχιάμ) από κερί, πίσσα, θυμίαμα, λάδι και άσπρο σαπούνι(Αθανασιάδης, 1964 & 1968: 204) την οποία χρησιμοποιούσαν εκτός από πληγές και σε «μεδέντα» (καλό γηρους).

Για τα «μεδέντα» επίσης, χρησιμοποιούσαν καταπλάσματα τα οποία έθεταν για την ωρίμανση του αποστήματος, έπειτα φρόντιζαν με διάφορους τρόπους να τα ανοίξουν και στη συνέχεια, σε κάθε αλλαγή της πληγής, τοποθετούσαν αλοιφή (με λεχέμ’) από μελισσοκέρι, πίσσα, θυμίαμα, άσπρο σαπούνι, λάδι, κόμμι ελάτης (αλατοπίσ’) και λίπος γίδας (Νικολαΐδης, 1979). Η αλοιφή αυτή είχε την ιδιότητα να εκμαστεύει και καθαρίζει έμπυα, αλλά και να θεραπεύει κλιμακωτά. Τη θεωρούσαν αποτελεσματική και την είχαν στη διάθεσή τους, έτοιμη σε πρώτη ζήτηση, πολλές ποντιακές οικογένειες.

Την ίδια αυτή αλοιφή χρησιμοποιούσαν και στο «κατάσκισμαν» (άνοιγμα πληγής στο κεφάλι) ειδικά αν υπήρχε πύον, αλλά και στα «σιρατζά» (κακοήθη έλκη, εξελκώματα). Για την καταπολέμηση των τελευταίων(Νικολαΐδης, 1979), χρησιμοποιούσαν αρχικά μιαν άλλη, καυστική, αλοιφή και στη συνέχεια, αν συνέβαινε η πληγή να φτάνει ως το κόκκαλο και το έβρισκαν μαυρισμένο, έκαναν ελαφρές αποξέσεις με ξυράφι και άλειβαν την αλοιφή που αναφέρουμε παραπάνω.

Το ερυσίπελας (γιλαντζούκ’) και το οίδημα των μαστών (χιαρτσίκ’) θεράπευαν με αλοιφή από κερί, θυμίαμα, μαστίχα και «σουρούλ’», μια κόκκινη σκόνη που αγόραζαν από φαρμακείο( Χατζόπουλος, 1978).

Για τις φλογώσεις του δέρματος έχει καταγραφεί το «τριφάρμακον», θεραπευτική αλοιφή από την ανάμιξη τριών πάντα συστατικών. Για την παρασκευή της χρησιμοποιούνταν συστατικά όπως: κερί, σπαρματσέτο, κρόκος αυγού, λάδι, λιβάνι, πίσσα, σαπούνι κ. α. (ΕτΠΕ, 2007/10: 368). Η λέξη «τριφάρμακον» σημαίνει το δραστικό δηλητήριο (= τρεις φορές φαρμάκι), αλλά επίσης και το φάρμακο που ταιριάζει σε κάθε αρρώστια.

Στους ρευματισμούς (ανεμικά) έτριβαν καλά τα σημεία του σώματος που πονούσαν και έπειτα επάλειφαν με αλοιφή από κερί, λίπος χοίρου, «συ- ρίλ’» και θυμίαμα( Χατζόπουλο ς, 1978).

Το δάγκωμα του φιδιού (σκεντρίασμαν) αντιμετώπιζαν πλένοντας το σημείο του δαγκώματος με ξύδι και θέτοντας πάνω του κομμάτι κηρήθρας την οποία είχαν από καιρό (για τον συγκεκριμένο σκοπό) τοποθετήσει σε πήλινο αγγείο( Χατζόπουλος, 1978). Για να έχει η κηρήθρα θεραπευτικές ιδιότητες έπρεπε να είχε ξινίσει.

Στην κήλη (σπάσιμον) χρησιμοποιούσαν «ριζομάστικα», ένα πολύχρωμο αυτοφυές φυτό που ευδοκιμούσε σε μερικές περιφέρειες του Πόντου, όπως αυτή του Μεσοχαλδίου. Τη «ριζομάστικα» την έδεναν πάνω στην κήλη με ζώνη και αν όλα πήγαιναν καλά την αντικαθιστούσαν, μετά από 45 περίπου ημέρες, με κηρόπανο, το οποίο κρατούσαν σφιγμένο στην ίδια θέση για άλλες 30 ημέρες (Νικολαΐδης, 1979).

Για τα εγκαύματα (κάψιμον) από φωτιά, καυτό νερό, γάλα ή φαγητό, υπήρχαν πολλές θεραπείες και μια απ’ αυτές ήταν να τοποθετείται πάνω στο σημείο κερί που το είχαν προηγουμένως θερμάνει και δώσει το σχήμα πίττας( Χατζόπουλο ς, 1978).

Όσον αφορά στον πόνο του ματιού (ομματοπoνίον, ματόπονον) χρησιμοποιούνταν μείγμα από μικρή ποσότητα θειικού χαλκού (γόζτασιν) και κεριού( Χατζόπουλος, 1978).




Στον αντίστοιχο του αυτιού (ωτοπονίον), ζέσταιναν «τσιπρία» (υπολείμματα στραγγισμένης από κερί κηρήθρας), τα άπλωναν σε πανί ή λαιμοδέτη και τα έδεναν, πάντοτε ζεστά, στο αυτί που πονούσε. Σε περίπτωση που με την περίθαλψη αυτή δεν έπαυαν οι πόνοι, έπαιρναν μερικές λωρίδες πανί με πλάτος έως 5 εκ. και τις έκαναν κηρόπανα με μελισσοκέρι. Ζεστά όπως έβγαιναν από το λιωμένο κερί τα τύλιγαν ένα - ένα σε αδράχτι και τους έδιναν το σχήμα χωνιού. Τοποθετούσαν στη συνέχεια ένα τέτοιο χωνί στο αυτί, το στερέωναν με ζυμάρι για να μη μπαίνει αέρας και το άναβαν. Κατόπιν, δύο περίπου πόντους από τη βάση, το έσβηναν και στο υπόλειμμα συγκεντρώνονταν οι τυρώδεις ακαθαρσίες που με τον τρόπο αυτό απορροφούνταν από τον πόρο του αυτιού. Σε κάθε αυτί που πονούσε έκαιγαν ένα, δύο, πολλές φορές ακόμη και τρία από τα εν λόγω κηρόπανα (Νικολαΐδης, 1979). Σημειωτέον ότι η ίδια ακριβώς μέθοδος για τον καθαρισμό των αυτιών ήταν γνωστή και σε αρκετές περιοχές της κυρίως Ελλάδας.

Εκτός από τα παραπάνω, στη λαϊκή ιατρική των Ελλήνων του Πόντου απαντούν - φυσικά - και πλήθος μαγικο-θρησκευτικές ενέργειες, σε πολλές από τις οποίες χρησιμοποιούνται επίσης προϊόντα της μέλισσας. Για παράδειγμα η μελόπιτα που προσέφεραν σε περιπτώσεις ευλογιάς (βράσα) στην Αγία Βαρβάρα, η οποία πίστευαν πως θεραπεύει την ασθένεια αυτή, όπως και την οστρακιά (Χατζόπουλος, 1978), η χρήση λειωμένου κεριού που παγώνοντας σε νερό θεωρούσαν πως παίρνει το σχήμα του ζώου ή του ανθρώπου που είναι η αιτία για ορισμένες αρρώστιες (Νικολαΐδης, 1979. Λιανίδης, 1989) και άλλα, τα οποία δεν είναι του ενδιαφέροντός μας


Γιώργος Μαυροφρύδης

Αρχαιολόγος, Μελισσοκόμος

ΠΗΓΉ http://www.scribd.com/doc/29757709/mel09